W dniu 25 maja 2022 roku, uczestnikom zespołów synodalnych naszej parafii, zaprezentowana została „Synodalna Synteza parafialna”.
Poniżej pełna treść „Synodalnej Syntezy parafialnej”:
SYNTEZA PARAFIALNA
Koordynator: Elżbieta Cybichowska; elcybichowscy@gmail.com
Parafia Rzymskokatolicka pw. Św. Jana Chrzciciela w Owińskach
Część I
Kościół marzeń
Kościół jest wspólnotą:
– katolików praktykujących, wiarygodnych, trwających przy wartościach Bożych, umacnianych: modlitwą, Słowem Bożym, Sakramentami,
– osób postępujących wobec siebie z miłością, których postawa zachęca innych do bycia członkiem Kościoła,
– korzystającą z bogactwa różnorodności członków,
– umożliwiającą indywidualny rozwój duchowy,
– odczuwającą łączność podczas liturgii, w której uczestniczą całe rodziny,
– wspierającą potrzebujących, rodziny opiekujące się chorymi i niepełnosprawnymi, matki samotnie wychowujące dzieci,
– współpracującą we wzajemnym poszanowaniu, bez tworzenia dystansu między wiernymi a kapłanami,
– otwartą na osoby nie odczuwające więzi z Kościołem,
– w której nie czują się wykluczone małżeństwa niesakramentalne, chcące trwać w Kościele,
– broniącą wiary.
Świeccy chętnie angażują się w posługi liturgiczne.
Kościół ma możność wypowiadania się na temat praw naturalnych i prawd Bożych, bez krytyki o wtrącanie się do polityki, czy do spraw społecznych.
Wśród hierarchów Kościoła są autorytety wiary, odważnie publicznie wyrażający swój głos, będący wzorem i oparciem dla wiernych.
Parafianie szukając określonej formacji duchowej, nie znajdując jej w swojej parafii, mogą korzystać z formacji w pobliskich parafiach.
Część II
1-Idąc razem
GRUPA DOROSŁYCH (GD):
Na spadek liczby młodzieży chodzącej do kościoła wpływa:
– brak chrześcijańskiego wychowywania w rodzinie,
– słaba katecheza w szkołach,
– brak rzetelnej wiedzy o Kościele i o Bogu,
– brak racjonalnych odpowiedzi na pytania o istotę wiary, istnienie Boga, realnego występowania Jezusa w Eucharystii i Jego zmartwychwstania,
– bezkrytyczne przyjmowanie uwypuklanych przez przeciwników Kościoła niechlubnych wydarzeń z historii Kościoła i niegodnych zachowań części duchowieństwa.
Młodzieży i dzieciom:
– przypominać o ważnych postaciach Kościoła, jego wkładzie w rozwój nauki, edukacji, kultury,
– wyjaśniać sprawy dotyczące Kościoła,
– wyjaśniać, że życie zaczyna się od momentu poczęcia, a aborcja jest zabójstwem dziecka i jest niszcząca dla matki,
– organizować np. wydarzenia sportowe lub pomoc w nauce, a przy okazji ewangelizować, używając także narzędzi wirtualnych.
Kapłani naszej parafii są otwarci na organizowanie różnych form ewangelizacyjnych, spotkań, wydarzeń kulturalnych, czy innych działań przyciągających nie tylko praktykujących parafian, co może zbliżyć do Kościoła także niepraktykujących.
Relacje międzyludzkie często zawiązują się i umacniają także na spotkaniach poza kościelnych, np. festynach, pielgrzymkach; ich budowanie wymaga wysiłków, a często kompromisów.
Wspólnoty, także grupy duszpasterskie, nie powinny dawać poczucia „ekskluzywności” ich uczestnikom, a wrażenia „zamkniętego kręgu” dla osób spoza nich.
Uczestnicy grup duszpasterskich nie powinni zamykać się w obrębie grupy, ale przedstawiać ich funkcjonowanie i kierować indywidualne zaproszenia do nowych osób.
Postawa katolika może zachęcać do Kościoła, albo odstręczyć.
Nie „przekreślać” ludzi przychodzących do kościoła „okazjonalnie”, w nadziei na ich nawrócenie.
Często dzieci po przystąpieniu do I Komunii św. są wypisywane przez rodziców z lekcji religii.
Stawianie wiernym wymagań odnośnie praktyk religijnych i przyjmowania Sakramentów może powodować odejścia od Kościoła ludzi o słabej wierze.
Może w obecnych czasach pozostaną w Kościele tylko ci, którym na tym zależy, i tylko tych ewangelizować.
W Kościele obserwuje się brak spójności, podziały, także kryzys, co budzi lęk i obawy; w przeszłości też były kryzysy, jednak oparcie na fundamencie Chrystusowym dawało odrodzenie i to jest źródłem nadziei.
GRUPA MŁODZIEŻOWA (GM):
– pokazać głębię i sens wiary ludziom, którzy widzą tylko zewnętrzną stronę Kościoła,
– okazanie wsparcia ludziom, którzy przez cierpienie sądzą, że Boga nie ma,
– spotkania dyskusyjne na różne tematy,
– dobre świadectwo dla ludzi, którzy byli zmuszani przez rodziców do chodzenia do Kościoła,
– mówienie o działaniach parafii.
2-Słuchanie
GD:
Słuchanie to poświęcenie czasu bliźniemu; nie sprzyja mu szum medialny, społeczny; trzeba się wyciszyć, by wczuć się w sytuację drugiego człowieka.
Łatwiej wsłuchać się w wypowiedzi skondensowane, niż wyrażane nadmiarem słów.
GM:
– przeszkadza nam, że jak ludzie atakują Kościół, to jakby nas atakowali,
– przeszkadza nam, jak ludzie mówią niekulturalnie i wulgarnie o Kościele,
– dużo nas kosztuje stworzenie przestrzeni z osobami niechodzącymi do Kościoła lub atakującymi Kościół,
– bardzo mało przestrzeni do słuchania i relacji,
– czy my powinniśmy wychodzić do ludzi?
3-Zabieranie głosu
GD:
Ludzie wyznający wartości chrześcijańskie coraz częściej są osamotnieni w wyrażaniu opinii; wymaga to często odwagi.
Modlitwa i moc Sakramentów umacnia w byciu katolikiem wiarygodnym, życzliwym wobec bliźnich, nienarzucającym swoich poglądów.
Kapłani powinni od swoich parafian otrzymywać wyraźny przekaz ich uwag; jednak obawa przed poznaniem nie zawsze korzystnych opinii może rodzić opory przed otwarciem się na uwagi.
Kapłani naszej parafii umożliwiają prowadzenie dialogu między wiernymi i kapłanami.
Zaproszenie świeckich do prac synodalnych dało nadzieję, że ich głos będzie brany pod uwagę przy prowadzeniu Kościoła, także w przyszłości.
GM:
– zabieranie nam lub osobom niechodzącym do Kościoła głosu poprzez atak drugiej strony,
– nie ma przestrzeni do zabierania głosu,
– duchowni powinni budować sferę zaufania i otwartości, bez krytyki i ataku,
– utworzyć narzędzia do skrócenia dystansu pomiędzy duchownymi a wiernymi.
4-Celebrowanie
GD:
Dla wielu wiernych „oprawa” liturgii jest bardzo istotna, ułatwia przeżywanie sacrum.
Niegodne sprawowanie Mszy Św. może zniechęcać do uczestnictwa w liturgii (podano przykład spoza naszej parafii, gdy podczas Mszy Św. kapłan wielokrotnie spoglądał na zegarek).
Parafianie chętniej angażują się w pomoc, czy w posługi w liturgii, na indywidualne zaproszenie kapłanów.
Ujednolicić postawy wiernych, np. podczas procesji Bożego Ciała, czy posługujących w liturgii.
Formacja rodziców w zakresie stosownego zachowania dzieci podczas liturgii.
Doceniono, że kazania kapłanów naszej parafii nawiązują do Słowa Bożego i wyjaśniają jego treść, a nie są polityczne.
Mało jest katechezy pogłębiającej wiedzę o Mszy Św., by bardziej świadomie w niej uczestniczyć; może Liturgia z komentarzami.
5-Współodpowiedzialni w misji Kościoła
GD:
Przypominać o potrzebie materialnego wspierania działań Kościoła i dzieł charytatywnych; zwiększać zakres działań charytatywnych dla parafian. W kościele na tablicach ogłoszeń, stronie internetowej parafii, podać numery telefonów katolickich instytucji pomocowych, czy tzw. telefonów „zaufania”.
Zarzuca się Kościołowi, że wypowiadając się na temat aborcji zajmuje się polityką, czy ingeruje w życie społeczne. Prawo do życia (od poczęcia), czy prawo do religii, należą do podstawowych praw naturalnych. Obrona życia dzieci nienarodzonych, czy wolności sumienia chrześcijańskiego, nie jest polityką, czy niedozwolonym ingerowaniem Kościoła w życie społeczne.
Zwiększyć pomoc rodzinom opiekującym się osobami niepełnosprawnymi, starszymi, niedołężnymi, chorymi (członkowie Kościoła powinni sobie wzajemnie służyć).
Pobudzać ludzi do działalności charytatywnej, szczególnie młodych, mimo zmniejszającej się ich potrzeby bezpośrednich kontaktów międzyludzkich, zastępowanych relacjami w świecie wirtualnym.
6a-Dialog w Kościele
GD:
Wierni naszej parafii, chcący wypowiedzieć swoją opinię, mają taką możliwość, m.in. w działających wspólnotach.
Otwartość Proboszcza naszej parafii na różne inicjatywy i propozycje jest ważnym czynnikiem wzmacniającym wspólnotowe życie parafii.
Funkcjonowanie parafii w dużej mierze opiera się na posłudze kapłanów, jednak ważne jest, aby wsparciem dla nich było odpowiednie zaangażowanie parafian.
6b-Dialog w Kościele i Społeczeństwie
6c-Dialog międzyreligijny z osobami, które nie utożsamiają się z żadną wspólnotą religijną, z osobami niewierzącymi
GD:
Bywa, że osoby negatywnie nastawione do Kościoła i duchowieństwa wewnętrznie tęsknią za Bogiem i Kościołem. Niejednokrotnie oddaliły się przez swoje uwikłanie w grzech i przyjmują maskującą postawę w formie agresji wobec Kościoła.
Osoby po trudnych związkach małżeńskich, wchodzące w kolejne związki, nie mogąc uczestniczyć w pełni sakramentów św., czują się odrzucone przez Kościół i zrywają z nim kontakt.
Osoby te powinny być przedmiotem troski Kościoła.
Niepokojące są nasilające się naciski, by związki osób tej samej płci uznać za małżeństwo i usankcjonować je w formie zapisów ustawowych, a Kościół zmusić do stosowania takiego „prawa”; wyrażono sprzeciw wobec takich tendencji i kategoryczny brak zgody na powyższe.
Broniąc życia dzieci nienarodzonych, zapewnić również pomoc (w tym psychologiczną) kobietom po dokonanej aborcji oraz zmagającym się z zamiarem jej dokonania; także wspierać matki decydujące się na urodzenie i samotne wychowywanie dziecka.
W naszej parafii, na żądanie niewierzącego rodzica, zdjęto krzyż ze ściany świetlicy szkolnej, bez protestów pozostałych rodziców.
Czy brak oprotestowania wynikał z obawy przed opinią środowiska, czy z obojętności. Jak jesteśmy zakorzenieni w wierze?
7-Ekumenizm
8-Władza i uczestnictwo
GD:
Wielu parafian nie dostrzega ogromu obowiązków proboszcza i potrzeb parafii. Konieczna jest wyraźna komunikacja pomiędzy wiernymi, a Proboszczem parafii, w wyrażaniu potrzeb parafii.
W Kościele polskim dominuje model funkcjonowania parafii, gdzie o jej zarządzaniu decyduje proboszcz. Wierni nie zawsze są otwarci na współudział, czy współodpowiedzialność w podejmowaniu decyzji. Z drugiej strony nie wszyscy proboszczowie są otwarci na dzielenie się współodpowiedzialnością w zarządzaniu z parafianami.
Brak autorytetów, jakimi byli np. Jan Paweł II, Kardynał Wyszyński.
Jest wielu wiernych niezajmujących stanowiska, niezabierających głosu.
W naszej parafii kapłani zachowują neutralność polityczną, co wielu wiernych docenia.
Dostrzegać dobro; koncentrując się wyłącznie na „eliminowaniu” zła można niszczyć istniejące dobro–trzeba zachowywać rozwagę, na wzór postępowania ogrodnika przy pielęgnacji ogrodu.
9-Rozeznawanie i podejmowanie decyzji
GD:
Bardziej uświadamiać wiernym, po co są w Kościele i jaka jest ich rola.
Wierni powinni wsłuchiwać się, co można zrobić w Kościele/parafii, w czym można pomóc.
10-Formowanie się w synodalności
GD:
Jest potrzeba kontynuowania spotkań w formie synodalnej.
Ilość osób w grupie:
Uczestnicy pracowali w 5 grupach:
– 3 grupy osób dorosłych- 20 parafian (w tym 5 małżeństw) oraz 1 osoba spoza parafii, zróżnicowanych wiekowo, praktykujących katolików, zaangażowanych w życie parafialne; w większości spotkań uczestniczyli także, posługujący w naszej parafii, Ojcowie Sercanie Biali.
– 2 grupy młodzieżowe (członkowie sercańskiego duszpasterstwa młodzieży, w wieku od ostatnich klas szkoły podstawowej, do studentów) – moderatorem był, posługujący w naszej parafii, Ojciec Wojciech Bartnicki SSCC.
