„Proszę Cię, Panie, Boże mój, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane  w sposób czysty do służby i chwały Twojego Boskiego Majestatu” (św. Ignacy Loyola) – tymi słowami rozpoczynamy rozważania Słowa Bożego metodą medytacji ignacjańskiej.

Wspólnota św. Ignacego gromadzi osoby, które pragną pogłębiać swoją relację z Bogiem przez rozważanie Słowa Bożego, w sposób opracowany przez św. Ignacego z Loyoli, założyciela Towarzystwa Jezusowego (Jezuici)
i twórcy Ćwiczeń duchowych (obecnie Ćwiczenia duchowe, zwane rekolekcjami ignacjańskimi, prowadzone są w wielu domach rekolekcyjnych; więcej informacji na:  https://jezuici.pl/rekolekcje/).

Św. Ignacy pouczał, że tak, jak ciało potrzebuje ćwiczeń, aby się rozwijać
i zachować dobrą kondycję, tak i dusza potrzebuje odpowiednich ćwiczeń, by pozbyć się nieuporządkowanych przywiązań, móc szukać woli Bożej
i zbawić duszę. Według Świętego ćwiczenie duchowe to każda praktyka duchowa, jak np. rachunek sumienia, modlitwa ustna i myślna, itp. Wśród ćwiczeń duchowych można wyróżnić praktyki  opracowane przez św. Ignacego, do których m.in. należy medytacja ignacjańska.

Medytacja ignacjańska składa się z trzech części rozdzielonych w czasie: przygotowania, medytacji właściwej i refleksji.

Przygotowanie to przede wszystkim wybór fragmentu Pisma Świętego, bliższe zapoznanie się z nim, zwrócenie uwagi na zdania, słowa, które nas poruszają.

Medytacja właściwa to czas uważnego wsłuchiwania się w wewnętrzne poruszenia i odczytywanie ich w trzech krokach: Co mówi tekst? Jak to się odnosi do mojego życia? Co chcę z tym zrobić? Właśnie owo wsłuchiwanie się i podążanie za wewnętrznymi poruszeniami jest cechą charakterystyczną tej metody rozważania Słowa Bożego, bo – jak głosił św. Ignacy, „nie ogrom wiedzy napełnia i nasyca duszę, lecz raczej wewnętrzne rozumienie rzeczy
i smakowanie w nich.”

Refleksja to chwila, by zastanowić się nad przebiegiem medytacji zarówno od strony metody, jak i treści, by nazwać i zanotować ważniejsze światła
i poruszenia z modlitwy.

Dobrą praktyką w medytacji ignacjańskiej jest dzielenie się jej owocami z drugą osobą. Podczas rekolekcji takie dzielenie odbywa rekolektant z kierownikiem duchowym, dziś częściej nazywanym osobą towarzyszącą; w naszym przypadku rolę tę przejmuje Wspólnota.

Spotkania Wspólnoty odbywają się dwa razy w miesiącu, a ich przebieg zgodny jest z rytmem metody modlitwy: Przygotowanie wspólnotowe, medytacja właściwa odprawiana indywidualnie i indywidualna refleksja,
a następnie dzielenie się owocami medytacji ze Wspólnotą.

Głównym celem spotkań i medytacji jest to, by Słowo Boże zmieniało nasze życie, prowadząc ku większej miłości Boga i służbie bliźniemu (bo, jak nauczał św. Ignacy, „miłość polega bardziej na uczynkach niż słowach”) i aby wszystko było zgodnie z dewizą naszego świętego Patrona „ Ad maiorem Dei gloriam” (na większą chwałę Bożą).